…

بامن اکنون چه نشستنها خاموشیها

باتواکنون چه فراموشیهاست

چه کسی می خواهد

من و تو ما نشویم

خانه اش ویران باد!

من اگرمانشوم تنهایم

تو اگرمانشوی

_خویشتنی

ازکجا که من و تو

شوریکپارچگی رادرشرق

بازبرپانکنیم

ازکجا که من و تو

مشت رسوایان را وا نکنیم.

من اگربرخیزم

تو اگربرخیزی

همه برمی خیزند

من اگربنشینم

تو اگربنشینی

چه کسی برخیزد؟

چه کسی بادشمن بستیزد؟

چه کسی

پنجه درپنجه هردشمن دون

_آویزد

دشتها نام تورامی گویند.

کوهها شعرمرا می خوانند.

کوه باید شدوماند

رودبایدشدورفت

دشت بایدشدوخواند.

درمن این جلوه اندوه زچیست؟

درتواین قصه پرهیز_که چه؟

حرف رابایدزد!

دردرابایدگفت!

سخن ازمهرمن و جورتونیست.

سخن از

متلاشی شدن دوستی است

و عبث بودن پندارسرور آور مهر

...

سینه ام آینه ای ست

باغباری ازغم

تو به لبخندی آینه بزدای غبار

...

من چه می گویم آه...

باتواکنون چه فراموشیها

بامن اکنون چه نشستنها خاموشیهاست.

تو مپندار که خاموشی من

هست برهان فراموشی من

من اگربرخیزم

تواگربرخیزی

                              بهترین لحظه هاست

               لحظه ای که می رسی زراه

 ازپس کدورتی که داشتی

              راستی چه جانفزاست

                              آنزمان که می نهی قدم به راه

                                       به عزم آشتی

من نمی دانم

                        _وهمین درد مرا سخت می آزارد_

که چرا انسان این دانا

                          این پیغمبر

درتکاپوهایش

                         _چیزی ازمعجزه ان سوتر_

ره نبرده ست به اعجاز محبت

چه دلیلی دارد؟

چه دلیلی دارد

که هنوز

مهربانی رانشناخته است

و نمی داند دریک لبخند

چه شگفتی هایی پنهان است!

من برآنم که درین دنیا

خوب بودن_ به خدا_ سهل ترین کار است

و نمیدانم

           که چرا انسان

                            تا این حد

                                   با خوبی بیگانه ست.

و همین درد مرا سخت می آزارد!

:حافظ شیرازی می گوید

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را

به خال هندویش بخشم سمر قند و بخارا را

صائب تبریزی در جواب حافظ شیرازی می گوید

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را

به خال هندویش بخشم تن ودست و سر و پا را

هر آن کس چیز می بخشد زمال خویش می بخشد

نه چون حافظ که می بخشد سمرقند و بخارا را

شهریار در جواب صائب می گوید

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را

به خال هندویش بخشم تمام روح و اجزا را

هر آنکس چیز می بخشد بسان مرد می بخشد

نه چون صائب که می بخشد تن و دست و سر و پا را

تن و دست و سر و پا را به خاک گور می بخشند

نه آن دلدار شیرازی که شیدا کرد دل ما را

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت

که سرما سخت سوزان است 

هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... آی

دمت گرم و سرت خوش باد

سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای

منم من ، میهمان هر شبت ، لولی وش مغموم

منم من ، سنگ تیپاخورده ی رنجور،

منم دشنام پست آفرینش ، نغمه ی ناجور

حریفا ! میزبانا ! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد

تگرگی نیست ، مرگی نیست

چه می گویی که بیگه شد ، سحر شد ، بامداد آمد ؟

فریبت می دهد ، بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست

حریفا ! گوش سرما برده است این ، یادگار سیلی سرد زمستان است

و قندیل سپهر تنگ میدان ، مرده یا زنده

به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود ، پنهان است

حریفا ! رو چراغ باده را بفروز ، شب با روز یکسان است

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت  

نفسها ابر ، دلها خسته و غمگین

دل من دیر زمانی است که می پندارد:

((دوستی))نیز گلی است

مثل نیلوفر و ناز

ساقه ی ترد ظریفی دارد.

بی گمان سنگ دل است آن که روا می دارد

جان این ساقه ی نازک را

                                _دانسته_

                                           بیازارد!

در من هزار حرف نگفته

                     هزار درد نهفته

                    هزاران هزار دریا هرلحظه در طپیدن و طغیانند

در من هزار آهوی تشنه

                    درخشکسال دشت پریشانند

درمن پرندگان مهاجر

                   ترانه های سفر را

                    درباغ های سوخته  می خوانند.

درپی آن نگاه های بلند

حسرتی ماند و . . .

آه های بلند

سه ره پیداست

نوشته بر سر هر یک به سنگ اندر

حدیثی که ش نمی خوانی بر آن دیگر

نخستین راه نوش و راحت و شادی

به ننگ آغشته اما رو به شهر و باغ وآبادی

دو دیگر راه نیمش ننگ نیمش نام

اگر سر بر کنی غوغا وگر دم در کشی آرام

سه دیگر راه بی برگشت بی فرجام

من اینجا بس دلم تنگ است

و هر سازی که می بینم بد آهنگ است

بیا ره توشه برداریم

قدم در راه بی برگشت بگذاریم

ببینم آسمان هر کجا آیا همین رنگ است

من ازنهایت شب حرف میزنم

من ازنهایت تاریکی

وازنهایت شب حرف میزنم

اگربه خانه من آمدی برای من ای مهربان چراغ بیاور

ویک دریچه که ازآن

به ازدهام کوچه خوشبخت بنگرم